تفاوت بین نزدیک‌بینی، دوربینی و آستیگماتیسم چیست؟
بیشتر مشکلات بینایی را می‌توان به نزدیک‌بینی، دوربینی و آستیگماتیسم یا ترکیبی از این سه نسبت داد. بطور خلاصه نزدیک‌بینی به معنای توانایی دیدن اجسام نزدیک با وضوح نسبی است. در حالی که دوربینی توانایی مشاهده واضح اجسام دور می‌باشد.
نزدیک‌بینی
نزدیک‌بینی توانایی مشاهده واضح اجسام نزدیک و مشکل در دیدن اجسام دور است. چشم ما با تبدیل نور به تصویر، به ما کمک می‌کند تا ببینیم. هنگامی که نور به چشم ما برخورد می‌کند، وارد قرنیه شده و پس از عبور از مردمک به شبکیه می‌رسد.
شبکیه مسئول انتقال نور به عصب بینایی است که تکانه‌های الکتریکی را به مغز می‌فرستد. هنگامی که شما نزدیک‌بین هستید، خطای انکساری وجود دارد، به این معنی که نور نمی‌تواند به درستی روی شبکیه متمرکز شود. تصاویر به جای اینکه روی شبکیه شکل گیرند، در جلوی آن تشکیل می‌شوند.
خطای انکساری به شکل چشم شما مربوط می‌شود. شما می‌توانید با قرنیه بیش از حد گرد یا کره چشم بیش از حد کشیده شده متولد شوید. همچنین ممکن است قرنیه با افزایش سن به این اشکال تغییر پیدا کند.
نزدیک‌بینی را می‌توان به مسائل زیست محیطی، مانند استفاده از کامپیوتر، تلفن همراه و کتابخوانی الکترونیک نسبت داد.
علائم نزدیک‌بینی
علامت اصلی نزدیک‌بینی، تار دیدن اجسام از راه دور است.
به دلیل فشار ناشی از تمرکز چشم‌ها در طول روز، ممکن است متوجه علائم بیشتری شوید:
- سردرد
- دوبینی
- خستگی چشم‌ها یا درد چشم‌ها
عوامل خطر، شدت و تشخیص نزدیک‌بینی
در بیشتر موارد تشخیص نزدیک‌بینی در کودکان است. زیرا چشم آنها با رشد تغییر شکل می‌دهد. معمولاً اگر فرد در کودکی نزدیک‌بین تشخیص داده شود، در بزرگسالی نیز نزدیک‌بین خواهد بود. ممکن است بزرگسالان نیز به دلیل استرس بصری یا برخی شرایط پزشکی مانند دیابت دچار نزدیک‌بینی شوند.
نزدیک‌بینی با آزمایش‌های ارزیابی میزان بینایی تشخیص داده می‌شود. در این آزمایش‌ها باید حروف روی نمودار را از فاصله مشخصی بخوانید. در صورت تشخیص نزدیک‌بینی، آزمایش‌های بیشتری برای تعیین نسخه اصلاحی شما نیاز است.
دوربینی
دوربینی بدین معنا است که شما می‌توانید اجسام دور را به وضوح ببینید. اما در واضح دیدن اجسام نزدیک مشکل دارد.
دوربینی نیز به دلیل شکل چشم به وجود می‌آید. دوربینی بطور معمول در مواردی مشاهده می‌شود که کره چشم کوتاه‌تر از حد معمول است یا سطح قرنیه صاف می‌باشد. این بیماری به احتمال زیاد به صورت ژنتیکی به شما منتقل شده است.
علائم دوربینی
افرادی که دوربین هستند ممکن است در خواندن مشکل داشته باشند و موارد زیر را تجربه کنند:
- دوبینی
- سوزش یا درد در اطراف چشم
- سردردهایی که هنگام مطالعه یا انجام سایر کارهایی که نیاز به تمرکز روی اشیاء نزدیک دارند، ایجاد می‌شوند.
عوامل خطر، شدت و تشخیص دوربینی
ممکن است در صورتی که دوربینی در کودکان تشخیص و اصلاح نشود، دچار استرابیسم (انحراف چشم) شوند. چشم اکثر افرادی که دچار اختلال نقص توجه و بیش فعالی هستند، دوربین است.
به کمک معاینه‌های معمولی چشم می‌توان دوربینی حاد را تشخیص داد. اما این معاینه‌ها برای تشخیص دوربینی خفیف و متوسط چندان قابل اعتماد نیستند. اکثر موارد را می‌توان با ارزیابی انکسار و معاینه سلامت چشم تشخیص داد. برای کودکان خردسال که ممکن است دوربینی داشته باشند، مهم است که بطور مرتب معاینات معمول توسط یک متخصص مراقبت از بینایی انجام شود.
آستیگماتیسم
یکی دیگر از مشکلات رایج بینایی، آستیگماتیسم است که در اثر انحنا در شکل چشم ایجاد می‌شود. در آستیگماتیسم انحنای نامنظمی در عدسی یا قرنیه چشم وجود دارد. آستیگماتیسم هنگامی اتفاق می‌افتد که پرتوهای نوری هنگام عبور از قرنیه و طی کردن طول کره چشم، بسته به اینکه به کدام قسمت از قرنیه برخورد می‌کنند، به حالت‌های گوناگون شکسته می‌شوند. آستیگماتیسم بر تار شدن کلی دید در تمام مسافت‌ها تاثیر می‌گذارد که می‌تواند همراه نزدیک‌بینی یا دوربینی باشد.
عوامل خطر، شدت و تشخیص آستیگماتیسم
برخلاف نزدیک‌بینی و دوربینی، آستیگماتیسم ممکن است بر اثر آسیب یا جراحی روی چشم ایجاد شود.
آستیگماتیسم را می‌توان با آزمایش‌های اریابی میزان بینایی، تست انکساری و کراتومتری (وسیله‌ای برای اندازه‌گیری انحنا و بازتاب سطح قدامی قرنیه) تشخیص داد.
آیا چیزی به عنوان دید عادی وجود دارد؟
چیزی به عنوان دید عادی وجود ندارد. هر فردی دارای عوامل ژنتیکی، رفتاری و شیوه زندگی خاصی است که به میزان کیفیت بینایی آنها در هر زمان کمک می‌کند. حتی دید شما می‌تواند بر اساس همین عوامل در طول روز نیز تغییر کند.
شرایطی مانند نزدیک‌بینی و دوربینی معمولاً نیاز به اصلاح با عینک، لنز یا جراحی با لیزر دارند. زیرا چشم بطور معمول شکل خود را به تنهایی اصلاح نمی‌کند. عینک‌ها و لنزها به چشم کمک می‌کنند تا نور را به درستی منکسر کند، در حالی که جراحی چشم با لیزر، نزدیک‌بینی، دوربینی و آستیگماتیسم را از نظر فیزیکی اصلاح می‌کند.
چگونه می‌توان از اختلال بینایی جلوگیری کرد؟
در حالی که اختلال بینایی می‌تواند ارثی باشد، با رعایت نکات زیر می‌توانید خطر نزدیک‌بینی و دوربینی را محدود کنید.
- غذاهای سالم مانند سبزیجات با برگ تیره و ماهی‌هایی که دارای اسیدهای چرب امگا 3 هستند، مصرف کنید.
- از نظر جسمانی فعال بمانید تا خطر ابتلا به بیماری‌هایی که منجر به مشکلات چشمی می‌شوند مانند دیابت، فشار خون و کلسترول بالا را محدود کنید.
- در طول روز به چشمان خود استراحت دهید. هر 20 دقیقه استراحت کنید و به مدت 20 ثانیه به چیزی که حدوداً 60 سانتیمتر از شما فاصله دارد نگاه کنید.
- از عینک آفتابی استفاده کنید. چشمان شما مستعد آسیب با اشعه UVA و UVB هستند.
- سیگار کشیدن را ترک کنید. سیگار کشیدن خطر بیماری‌هایی مانند تباهی لکه زرد و آب مروارید را افزایش می‌دهد.
آیا درمانی برای اختلالات بینایی وجود دارد؟
بسته به شدت وضعیت شما، ممکن است بتوانید کارهای روزانه را بدون درمان انجام دهید. با یک متخصص صحبت کنید تا اطمینان حاصل نمایید که با وجود اختلال بینایی می‌توانید فعالیت‌هایی مانند رانندگی با وسیله نقیله یا کار با ماشین‌آلات سنگین را انجام دهید. این فعالیت‌ها می‌توانند در صورت وجود اختلالات بینایی خطرناک باشند. اکثر موارد نزدیک‌بینی، دوربینی و آستیگماتیسم باید توسط پزشک و با لنزهای تماسی، عینک یا جراحی درمان شوند.
