چرا گیاهان نشاسته می سازند؟

آیا در خانه شما شخصی هست که رژیم غذایی داشته باشد؟ احتمالاً شنیده اید که وقتی از خوردن نوع خاصی از غذاها ممانعت می کنند، می گویند برایم خوب نیست، زیاد نشاسته دارد. اما اگر در همان خانه، کودکان در حال رشد وجود داشته باشند، باید معمولاً نشاسته زیاد مصرف کنند، زیرا بدن آنها را تقویت می کند.

افراد، خواه کم یا زیاد، نشاسته مصرف می کنند. این ماده یکی از مهم ترین مواد موجود در روی زمین است. برنجی که مصرف می کنیم دارای مقدار زیادی نشاسته است. نشاسته را از گیاهان بدست می آوریم. ولی گیاهان چگونه نشاسته را می سازند؟ به کمک کلروفیل و نور خورشید.

گیاهان، آبی را که از خاک جذب کرده اند با دی اکسید کربن هوا ترکیب کرده و قند می سازند. سپس این قند را به نشاسته تبدیل می کنند.

گیاهان، نشاسته را به شکل دانه های کوچک در ساقه، ریشه، برگ، میوه و دانه ذخیره می کنند. سیب زمینی، برنج، ذرت و گندم حاوی مقدار زیادی نشاسته می باشند.

دلیل اینکه گیاهان نشاسته تولید می کنند، تامین غذا برای رشد نشاها و جوانه های تازه می باشد تا بتوانند مواد غذایی خود را تولید کنند. بنابراین هنگامی که گیاهی را در حال رشد می بینید، می دانید که نشاسته ی ذخیره شده، غذای لازم برای رشد گیاه را فراهم می کند.

برای انسان و حیوانات، نشاسته یک غذای انرژی زا را فراهم می سازد. شیره آن از کربن، هیدروژن و اکسیژن ترکیب شده است، که غالباً شیرین نبوده و معمولاً فاقد مزه می باشد. مواد شیمیایی اختصاصی، در دهان، معده و روده ها غذای حاوی نشاسته را به گلوکز تبدیل می کنند که بدن به راحتی می تواند آن را مورد استفاده قرار دهد.

راه بدست آوردن نشاسته از گیاه، خرد کردن قسمت هایی از آن است که در آنجاها نشاسته ذخیره شده است. آن را با آب شسته و می گذارند تا در خمره بزرگی ته نشین شود، سپس آب با فشار از نشاسته مرطوب خارج شده و خشک می گردد و سپس آن را آسیاب کرده و به صورتی که اغلب ارائه می شود، در می آورند.

نشاسته مصارف دیگری نیز دارد، از آن در تهیه فرآورده های مختلف نظیر چسب، تولید پارچه و به عنوان ماده اولیه بسیاری از لوازم آرایشی نیز استفاده می شود.

منابع

مقاله علمی و آموزشی «چرا گیاهان نشاسته می سازند؟»، نتیجه ی تحقیق و پژوهش، گردآوری و نگارش هیئت تحریریه علمی پورتال یو سی (شما می توانید) می باشد. در این راستا کتاب به من بگو چرا و چگونه، نوشته ی آرکادی لئوکوم و ترجمه سعید درودی از انتشارات بهزاد، منتشر شده در 1391 با شابک 8-57-5959-964 به عنوان منبع اصلی مورد استفاده قرار گرفته است.