ارتباط توده عضلانی کم با زوال شناختی کشف شد
مطالعه‌ای بزرگ ارتباط بین توده عضلانی کم و زوال شناختی در افراد مسن را نشان می‌دهد. زوال عقل بطور فزاینده‌ای در سرتاسر جهان شایع است. بطوریکه زندگی میلیون‌ها نفر و خانواده‌های آنها را تحت تاثیر قرار داده است. این عارضه زمانی که تشخیص داده می‌شود، روندی غیرقابل برگشت دارد. با این حال، تحقیقات جدید توده عضلانی را به عنوان یک عامل قابل تغییر شناسایی کرده که بطور بالقوه می‌تواند برای کاهش خطر ابتلا به این بیماری استفاده شود، البته پیش از اینکه خیلی دیر شود.
به گزارش پورتال یو سی (شما می‌توانید)، این مطالعه اهمیت توده عضلانی را به عنوان عاملی مستقل مرتبط با کاهش سریع توانایی شناختی برجسته می‌کند. محققان این مطالعه می‌گویند: «اخیراً مشخص شده بود قدرت کم عضلانی با خطر بیشتر زوال عقل همراه است، اما اطلاعات کمی در مورد ارتباط احتمالی بین توده عضلانی و توانایی شناختی وجود داشت. با این مطالعه، ما برای اولین بار نشان دادیم که وجود توده عضلانی کم بطور قابل توجهی با کاهش سریع‌تر توانایی شناختی مرتبط است و این ارتباط مستقل از قدرت عضلانی و سطح فعالیت بدنی و سایر عوامل است.» این یافته‌ها مهم هستند، زیرا توده عضلانی عاملی قابل تغییر است، یعنی ما می‌توانیم کاری در مورد آن انجام دهیم.
برای داشتن توده عضلانی بیشتر، چه کاری باید انجام دهیم؟
ماهیچه‌ها علاوه بر نقشی که در قدرت و عملکرد فیزیکی دارند، مخزن پروتئین‌هایی هستند که چندین فرآیند مهم بدن را انجام می‌دهند. ماهیچه‌ها مولکول‌هایی را نیز ترشح می‌کنند که می‌توانند با مغز گفتگو کنند. همچنین مشخص است که ورزش و ساختن توده عضلانی، با رساندن جریان خون بیشتر به مغز می‌تواند عمکلرد اجرایی را بهبود بخشد.
ورزش بویژه ورزش مقاومتی و تغذیه خوب با پروتئین کافی می‌تواند به حفظ توده عضلانی در طول سال‌ها کمک کند. در این مطالعه که روی اطلاعات 30 هزار فرد صورت گرفت، محققان دریافتند که داشتن توده عضلانی کم با کاهش بیشتر عملکردهای شناختی – اجرایی در طی سه سال در بزرگسالان 65 سال و بالاتر همراه است. کارکردهای اجرایی در فعالیت‌ها و رفتارهای روزمره ما مهم هستند، زیرا به ما کمک می‌کنند توجه، سازماندهی افکار و تصمیم‌گیری را حفظ کنیم. این نتایج نشان می‌دهد که اندازه‌گیری توده عضلانی کم می‌تواند به شناسایی افرادی که در معرض خطر زوال شناختی هستند کمک کند.
حال این سوال مطرح است که آیا حفظ یا بدست آوردن عضله، زوال شناختی را طی پیری کاهش می‌دهد یا خیر و اگر یک رابطه علّی وجود دارد، مکانیسم آن چیست. برای پاسخ به این پرسش‌ها تحقیقات بیشتری باید انجام شود.
