چرا نای و مری به هم نزدیک می باشند؟
در انسان و دیگر پستانداران ساکن خشکی، ورودی نای و مری بسیار به هم نزدیک است. این وضعیت به نظر خطرناک می آید زیرا ممکن است غذا هنگام قورت داده شدن وارد نای شود. با وجود این، ما موقع غذا خوردن خفه نمی شویم زیرا اپیگلوت، راه ورودی نای را هنگام غذا خوردن مسدود می کند.
این ساز و کار، هر از گاهی مختل شده و غذا وارد نای می شود. اگر خرده های غذا بزرگ باشد و راه ورود هوا را کاملاً مسدود کند، می تواند سبب مرگ انسان شود. اگر طی تکامل فاصله نای و مری از هم بیشتر می شد، چنین مشکلی به وجود نمی آمد. اما مضرات تکامل با فواید مهم بیشتری خنثی می شود.
حفرات بزرگ موجود در دهان و بینی برای گرم و مرطوب کردن هوایی که تنفس می کنیم، مفید واقع می شوند و به همین دلیل جذب اکسیژن برای ریه ها آسان تر می شود. اگر بیش از حد گرم مان شود هم می توانیم از هوای بازدم برای خنک کردن بدن خود استفاده کنیم. به این ترتیب که بخار داغ را از محفظه داخلی دهان و بینی بیرون بدهیم.
همچنین، هوای بازدمی عملکرد مهم تولید صدا برای ایجاد ارتباط با همنوعان در انسان و دیگر پستانداران ساکن خشکی را بر عهده دارد. عبور هوا از حفرات بینی، دهان و در نهایت از کنار زبان و بین لب ها، به ایجاد صوت کمک می کند. هوای بازدم هم به همه نوع صدا تبدیل می شود؛ از جیغ کم صدای جوندگان کوچک تا غرش مهیب شیرها و صحبت کردن متنوع انسان.
منابع
مقاله علمی و آموزشی «چرا نای و مری به هم نزدیک می باشند؟»، نتیجه ی تحقیق و پژوهش، گردآوری، ترجمه و نگارش هیئت تحریریه علمی پورتال یو سی (شما می توانید) می باشد.
