هواپیماهای جاسوسی چگونه از دید رادارها پنهان می مانند؟

با آغاز استتار مدرن در جنگ های جهانی، نیروهای نظامی همواره به دنبال یافتن جدیدترین فناوری های اختفا، استتار و ساخت حسگرهای پیشرفته برای مقابله با این تاکتیک ها هستند. احتمالاً اولین تلاش ها برای دستیابی به فناوری رادارگریز توسط آلمان نازی در جنگ جهانی دوم صورت گرفت.

پرنده های رادارگریز جدید با استفاده از مواد کامپوزیت و رنگ های جاذب امواج، می توانند از صفحه قوی ترین رادارها پنهان بمانند. فناوری رادارگریز هیچ هواپیمایی را بطور کامل از دید رادارها مخفی نمی کند؛ بلکه شناسایی هواپیما را سخت تر می کند. به عبارت دیگر فقط مقدار کمی از امواج به سمت فرستنده بر می گردد. بدنه هواپیماهای رادارگریز به گونه ای طراحی شده اند که امواج رادار را می شکنند. در نتیجه توانایی رادارها برای شناسایی آنها کاهش می یابد.

به عنوان مثال هواپیمای F-117 تولید شرکت لاکهید مارتین به دلیل شکل هندسی خاصی که دارد، امواج رادار را منحرف می کند و مانع رسیدن آنها به مرکز هواپیما می شود. طراحی صاف و زاویه دار این نوع هواپیماها باعث انعکاس امواج راداری در جهتی خلاف فرستنده و منحرف کردن آنها می شود که این امر موجب می شود هواپیما در رادار مخفی بماند. موتور این هواپیما صدای کمی تولید می کند و موتورها بطوری خنک می شوند که پس سوز نداشته باشند و توسط گیرنده های امواج فروسرخ و حرارتی ردیابی نشوند. گازهای خروجی گرم پیش از خروج درون محفظه ای خنک می شوند و در نتیجه علائم فروسرخ هواپیما به حداقل می رسد.

پوشش بدنه این نوع هواپیماها جاذب بسیار قوی امواج الکترومغناطیسی هستند. رنگ و لایه های بدنه از طریق جذب و انحراف امواج رادیویی، هواپیما را از چشم رادارها پنهان می کند. در فناوری رادارگریز علاوه بر ویژگی های ظاهری که باعث مخفی شدن هواپیما از دید رادار می شود، با پارازیت ماهواره ای و ایجاد نویز مصنوعی در کار گیرنده های راداری اختلال ایجاد می کنند.

منابع

مقاله علمی و آموزشی «هواپیماهای جاسوسی چگونه از دید رادارها پنهان می مانند؟»، نتیجه ی تحقیق و پژوهش، گردآوری، ترجمه و نگارش هیئت تحریریه پورتال یو سی (شما می توانید) می باشد. در این راستا مقاله مبین افضلی در مجله دانشمند، به عنوان منبع اصلی مورد استفاده قرار گرفته است.