کدام گیاهان از سایر گیاهان تغذیه می کنند؟

برخی از گیاهان فاقد کلروفیل می باشند، به همین دلیل نمی توانند غذایشان را خودشان تولید کنند. چنین گیاهانی برای تغذیه به سایر گیاهان و جانوران وابسته هستند. گیاهانی که می توانند غذای مورد نیازشان را از مواد آلی بی جان بدست بیاورند، گندروی یا ساپروفیت (Saprobiontic) و آنهایی که از سایر گیاهان زنده تغذیه می کنند، انگل یا پارازیت (Parasite) نامیده می شوند.

گیاهان ساپروفیت

ساپروفیت ها نقش مهمی را در روند فساد و تجزیه ایفا می کنند. آنها اجساد جانوران را هضم و مواد غذایی آنها را جذب می کنند؛ در نتیجه موجب پاک شدن و تمیز ماندن زمین می شوند. مونوتروپا گیاهی ساپروفیت است که روی بقایای جانداران در حال تجزیه زندگی می کند. برخی از انواع باکتری ها و قارچ ها نیز ساپروفیت هستند. باکتری های ساپروفیت یکی از علل اصلی فاسد شدن مواد غذایی می باشند. این نوع از باکتری ها و قارچ ها غذای خود را از مواد بی جانی مثل شیر، گوشت، مواد قندی و سایر فرآورده های غذایی تامین می کنند.

گیاهان انگل

گیاهان انگل غذای خود را از سایر گیاهان بدست می آورند. این نوع از گیاهان در کشاورزی، آفت تلقی می شوند. آنها آب و غذای مورد نیازشان را به کمک اندام هایی تخصص یافته به نام مکینه از گیاه میزبان جذب و در بافت های میزبان رشد می کنند. گیاهان انگل هیچ سودی برای میزبان خود ندارند. در برخی موارد، آنها به میزبان خود آسیب نیز می رسانند.

سس و گل جالیز به حالت انگل کامل روی گیاهان زندگی می کنند. سس روی ساقه گیاهان مختلفی مانند شبدر، یونجه و ریحان زندگی می کند و مواد غذایی مورد نیازش را از آنها می گیرد. گل جالیز نیز روی ریشه بسیاری از گیاهان مانند گوجه فرنگی، خیار و بادمجان رشد کرده، از مواد غذایی آنها استفاده می کند. این انگل ها خسارات فراوانی به بار می آورند.

رافلزیا گیاه انگل دیگری است که به شکل رشته‌هایی درون درختان جنگل های سوماترا زندگی می کند. قطر گل های این گیاه انگل به یک متر و وزن آنها به 9 کیلوگرم می رسد. این گل ها خارج از گیاه میزبان به وجود می آیند.

در میان گیاهان انگل عده ای نیز نیمه انگل به شمار می روند. این گیاهان می توانند فتوسنتز کنند، بنابراین قسمتی از نیازشان را خودشان تامین می کنند و قسمت دیگری از آن را از گیاه میزبان بدست می آورند.

منابع

1. کتاب چرا، چطور، چگونه؟ دکتر سونیتا گوپتا و دکتر نینا آگراوال. ترجمه پریسا همایون روز و پریچهر همایون روز. موسسه نشر و تحقیقات ذکر، تیر 1393.