با خصوصیات افراد پدوفیلی آشنا شوید

اگر بخواهیم پدوفیلی را به زبان ساده تعریف کنیم یعنی اختلال روانی که مشخصه آن فانتزی یا عمل واقعی درگیر شدن در فعالیت جنسی با کودکان است. افراد پدوفیل فعالیت جنسی با کودکان را ترجیح می‌دهند و با انجام این عمل به هیجان و لذت دست پیدا می‌کنند.

رفتارهای جنسی دخیل در پدوفیلی طیف وسیعی از فعالیت‌ها و رفتارها را شامل می‌شود. اما یک نکته کلی را می‌توان برای اکثر این رفتارها در نظر گرفت، آنها معمولاً از زور اجتناب می‌کنند تا بتوانند فعالیت‌های خود را ادامه دهند. اما در برخی از پرونده‌های جنایی، شخص بیمار وقتی با مقاومت کودک روبرو می‌شود یا احساس می‌کند که عامل یا عواملی باعث خواهند شد او به قصد و نیت خود نرسد، کار خود را با خشونت و قتل کودک پایان می‌دهد.

در این مقاله شما می‌توانید با خصوصیات رفتاری افراد پدوفیلی (بچه باز) آشنا شوید.

شخصیت‌شناسی فرد پدوفیلی

پدوفیلیا یک انحراف جنسی و یک اختلال روانی است. پدوفیل می‌تواند پیر، جوان، مرد یا زن باشد. پژوهش‌ها نشان می‌دهد که مبتلایان به پدوفیلی در اکثر مواقع مرد بوده‌اند و غالباً به هر دو جنس دختر و پسر جذب می‌شوند. آمارها بیانگر آن است که دو سوم قربانیان آنها دختران بین 8 تا 11 سال هستند. از هر چهار نفر پدوفیل یکی از آنها کودک پسر را ترجیح می‌دهد. خانم‌های مبتلا به اختلال پدوفیلی در روابطی که ایجاد می‌کنند بیشتر دنبال نزدیکی هیجانی و پیدا کردن حس و لذت جنسی هستند. اما در بیماران مرد علاوه بر لذت جنسی مسائل دیگری چون احساس قدرت، سلطه‌جویی، آزار، پرخاشگری و… نیز وجود دارد.

برخی از پدوفیل‌ها در حرفه‌ای فعالیت دارند که در آن ارائه آموزش یا حفظ سلامت و رفاه کودکان و افراد جوان را به عهده دارند. در اکثر موارد متجاوزان با کودکان قربانی خود رابطه فامیلی، خویشاوندی یا حتی ژنتیکی دارند. اَشکال مختلف رفتارهای مرتبط با پدوفیلیا می‌تواند از صرفاً نگاه کردن به کودک، تا در آوردن لباس و نگاه کردن به اندام‌های جنسی و لمس او را شامل شود و گاه به رابطه جنسی هم کشیده می‌شود.

این افراد در نگاه اول افرادی خجالتی و درونگرا به نظر می‌آیند. در عین حال افرادی مضطرب، پرخاشگر و جاه‌طلب هستند. آنها دوست دارند با مورد آزار قرار دادن کودکان، قدرت خود را نشان دهند. در واقعیت این افراد اعتماد به نفس پایینی دارند و نسبت به تبهکاران دیگر از بهره هوشی پایین‌تری برخوردار هستند. این اختلال، آشفتگی‌های خاص عصبی رشدی را شامل می‌شود. آنها در اجرای نقشه‌هایشان معمولاً از تهدید و اجبار استفاده می‌کنند و معمولاً از احساس و عواطف به دور هستند.

پژوهش‌ها بیانگر آن است که پدوفیلیا ممکن است هم‌پوشانی زیادی با اضطراب، افسردگی اساسی، اختلالات خلقی و اختلالات سوء مصرف مواد داشته باشد.

تشخیص اختلال

این اختلال در نوجوانی قابل تشخیص است. افراد باید حداقل 16 سال سن داشته باشند و قربانیان آنها باید حداقل 5 سال از آنها کوچکتر باشند. این بیماران در یک دوره حداقل شش ماهه برانگیختگی شَدید جنسی پیدا می‌کنند و در پی خیال‌پردازی‌های خود، رفتارهایی را که شامل فعالیت جنسی با یک بچه و کودک نابالغ (معمولاً 13 ساله و پایین‌تر از آن) از خود نشان می‌دهند و به انجام آن علاقه‌مند می‌شوند.

شیوه رفتار

برخی از بزرگسالان آزار دهنده به قدری در این کار با تجربه هستند که آنها را قادر می‌سازد بچه‌ها را به همان شیوه‌ای که خودشان دل‌شان می‌خواهد، ترغیب کنند تا تن به خواسته‌هایشان بدهند. تعدادی از این افراد قادر هستند بچه‌ها را متقاعد کنند که خود کودک باعث شده تا مورد آزار و اذیت قرار بگیرد. متقاعد کردن کودک برای اینکه خودش عامل اصلی این آزار دیدن است نه تنها جنبه جنسی و زمینه برای سوء استفاده را به وجود می‌آورد بلکه اصل سکوت کردن را هم تقویت می‌کند.

آنها بیشتر از عامل شرطی‌سازی استفاده می‌کنند. یعنی طی فرآیندی کودک را به جایی می‌رسانند که او فکر می‌کند بحث آزار و اذیت اجتناب‌ناپذیر است. نباید از خود مقاومت نشان دهد و آنچه را که رخ می‌دهد می‌پذیرد. آنها گاهی اوقات با شیرینی، هدیه و حتی گفتگو کاری می‌کنند که کودکان احساس مثبتی نسبت به آنها پیدا کنند و تن به روابط جنسی و ادامه این رابطه بدهند. اما اکثر اوقات از گزینه تهدید، تنبیه و ترساندن کودکان به عنوان وسیله‌ای برای حتمی کردن سکوت کودک و تضمین همکاری او استفاده می‌کنند.

در برخی از موارد دیده شده است که آنها به کودکان می‌گویند اگر از این موضوع با کسی حرف بزنی تو را می‌کشم. اعضای خانواده‌ات، پدر و مادر، خواهر و برادرت را به قتل می‌رسانم. ترس از حبس و جدا کردن آنها از خانه و خانواده یکی از حربه‌های این افراد است. یا اینکه اگر پدر و مادرت از این ماجرا با خبر شوند تو را دعوا می‌کنند یا با فهمیدن این موضوع پدر و مادرت با همدیگر به مشکل بر می‌خورند و دعوا می‌کنند و از هم جدا می‌شوند؛ که خود این رفتار نیز عملی آزار دهنده است.

عوامل خطرساز و دلایل پدوفیلیا هنوز کاملاً مشخص نشده است. اما شواهدی مبنی بر وجود عوامل مزاجی، محیطی، ژنتیک و فیزیولوژیک در این افراد شناسایی شده است. بسیاری از کارشناسان، پدوفیلی را ناشی از عوامل روانی و نه از ویژگی‌های بیولوژیک می‌دانند. بعضی از آنها فکر می‌کنند که پدوفیلی از اینجا ناشی می‌شود که فرد مرتکب، در کودکی مورد آزار جنسی قرار گرفته است. اگرچه همه پدوفیل‌ها خود به عنوان کودک مورد آزار جنسی قرار نداشته‌اند.

منابع

1. دکتر زینب السادات میر غفوریان. مجله همشهری تندرستی.