عاشق شدن با قلب و مغز ما چه می کند؟

عاشق شدن بدن را وادار به ترشح مواد شیمیایی خوشایندی می کند که احساس خوب تولید می کنند و محرک واکنش های جسمانی خاص هستند. اکسیر درونی عشق مسئول گل انداختن گونه ها، عرق کردن کف دست ها و بالا رفتن ضربان قلب ما است.

به گزارش پورتال یو سی (شما می توانید)، زمانی که دو نفر عاشق می شوند، میزان دوپامین، آدرنالین و نوراپی نفرین خون آنها افزایش می یابد. دوپامین احساس سرخوشی می دهد، در حالی که آدرنالین و نوراپی نفرین مسئول به تپش انداختن قلب، بی قراری و درگیر شدن بدن در مواجهه با عشق هستند.

تصاویر MRI نشان می دهند که عشق موجب فعالسازی مراکز شادی در مغز می شود. وقتی عاشق می شویم، خونرسانی به منطقه شادی افزایش می یابد و این همان ناحیه از مغز است که مسئول رفتارهای وسواسی نیز هست. عشق میزان سروتونین خون را کاهش می دهد که این اتفاق در اختلال وسواس نیز دیده می شود؛ به همین علت است که اوایل رابطه به کمتر چیزی به جز شریک عاطفی خود توجه نشان می دهیم.

پزشکان هشدار می دهند که این واکنش های جسمی در مواجهه با عشق ممکن است به ضرر ما تمام شوند. عبارت «عشق، کور است» واقعاً صحت دارد، چون ما شریک عاطفی خود را فردی ایده آل و فقط چیزهایی از وجود او را که خودمان می خواهیم، می بینیم؛ اما اطرافیان شاید در مقایسه با طرفین درگیر این رابطه، دیدگاه هدفمندانه و منطقی تری نسبت به آن داشته باشند.

عشق سه مرحله دارد که مرحله اول آن، شهوت، تحت اختیار هورمون ها است و در مرحله دوم که جذابیت است، خون به سمت مرکز شادی مغز جریان پیدا می کند و ما احساس وابستگی عاطفی شَدید نسبت به طرف مقابل می کنیم. این رفتار در مرحله سوم، یعنی پیوستگی، کم رنگ می شود و بدن تحمل و شکیبایی خود را در برابر محرک های شادی بخش بالا می برد. اندروفین و هورمون های وازوپرسین و اکسی توسین در خون جریان پیدا می کنند و فرد بطور عمومی احساس سلامتی و امنیت می کند که به دوام یک رابطه می انجامد.

منابع

خبر علمی «عاشق شدن با قلب و مغز ما چه می کند؟» توسط هیئت تحریریه خبر پورتال یو سی (شما می توانید) با استناد به health enews و مجله موفقیت، ترجمه، تدوین و نگارش شده است.