چگونه اینترنت مقاوم در برابر حوادث بسازیم؟

زلزله ها، طوفان ها، آتش سوزی های وسیع یا سونامی ها به خوبی نشان داده اند که برقرار ماندن ارتباطات اینترنتی در زمان وقوع حادثه تا چه حد می تواند اهمیت داشته باشد. همانقدر که رساندن نیروهای کمکی، آب و غذا و دیگر مایحتاج به منطقه آسیب دیده اهمیت دارد، برقرار ماندن زیرساخت های ارتباطی بخصوص اینترنت موجب می شود تا مدیریت امدادی و جمع آوری کمک های انسانی در مناطق آسیب دیده با سهولت به مراتب بیشتری همراه باشد.

طبیعتاً وقتی حوادثی مانند زلزله، طوفان یا آتش سوزی های وسیع طبیعی رخ می دهند، زیرساخت های ارتباطی از جمله اولین چیزهایی هستند که با آسیب جزئی و کلی مواجه می شوند. از بین رفتن زیرساخت ها بخصوص در مناطق دور افتاده موجب ناآگاهی گروه های امدادی از شرایط و کُند شدن فرآیند اطلاع رسانی از گستردگی حادثه می شوند.

اما چگونه می توان شبکه ای مقاوم در برابر حوادث طبیعی ساخت؟ در این مقاله شما می توانید با برخی از مهم ترین روش هایی که در حال حاضر برای چنین موقعیت هایی توسعه یافته اند، آشنا شوید.

آنتن های پرنده

آنتن های پرنده در حقیقت همان تکنولوژی هستند که این روزها بوسیله گوگل و فیسبوک برای رساندن اینترنت به نقاطی از جهان که خارج از دسترس اینترنت هستند، در دست توسعه قرار دارد. پروژه هایی مانند هواپیماهای بدون سرنشین Zephyr شرکت ایرباس و Aquila شرکت فیسبوک و پروژه بالون Loon شرکت آلفابت از جمله مهم ترین این برنامه ها هستند. هدف از این پروژه ها در حقیقت ساختن آنتنی پرنده برای تقویت سیگنال های ارسالی از سوی آنتن های زمینی است.

بالون لون آلفابت در عمل هزینه عملیاتی پایینی دارد. بالون پس از به پرواز در آمدن می تواند محدوده ای حدود 5000 متر مربع را در پوشش آنتن خود قرار دهد. با این حال حتی این بالون هم تنها می تواند 190 روز در آسمان باقی بماند و این یعنی در بلندمدت به اندازه شبکه فیبر نوری یا برجک های آنتن موبایل قابل اعتماد و ماندگار نیست.

ماهواره ها

استفاده از ماهواره های ارتباطی احتمالاً اولین چیزی است که وقتی صحبت از شبکه ارتباطی مقاوم در برابر حوادث طبیعی می شود، به فکر هر کسی می رسد. طبیعی است که وقتی شما به جای متکی بودن به فیبرهای نوری که از زیر زمین رد شده اند، از ماهواره های مستقر در مدار زمین آهنگ استفاده کنید، زیرساخت ارتباطی شما در منطقه همیشه به دور از حوادث طبیعی باقی خواهد ماند. این ماهواره ها در مدار ثابت خود همیشه می توانند برقراری ارتباط در محدوده تحت پوشش خود را ممکن کنند. در حال حاضر هم بعضی شرکت ها، سرویس های اینترنت ماهواره ای را در برخی از نقاط دور افتاده جهان که به آنتن های مخابراتی دسترسی ندارند، فراهم می کنند.

با این حال اینترنت ماهواره ای آنقدر که به نظر می رسد، عالی نیست. در درجه اول امواج رادیویی ارسالی بوسیله ماهواره ها گاهی باید چندین و چند بار منتشر شود تا گیرنده مطمئن شود که بسته های اطلاعات را به صورت کامل دریافت کرده است. این یعنی سرعت انتقال اطلاعات با این روش بالا نیست. در بیشتر مواقع سرعتی که از ماهواره می گیرید مثل سرعت مودم های دایال آپ قدیمی است. این تازه زمانی است که ابر یا باران شَدید موجب بروز پارازیت و اختلال در ارتباطات ماهواره ای نشده باشند. این گونه از ارتباط بطور خاص برای فرودگاه ها و بیمارستان ها که عموماً اطلاعات رد و بدل شده نرم افزارهای آنها را داده هایی کم حجم تشکیل می دهند، مناسب است.

آنتن های محلی

مودم ها و آنتن های کوچک محلی طراحی شده برای شرایط خاص می توانند نیازهای محدود ارتباطی را در محدوده ای کوچک برطرف کنند. به عنوان نمونه انجمن دیترویت پروژه ای برای ساخت شبکه های کوچک محلی را در دست اجرا دارد. به این ترتیب در قالب این پروژه می توان دسترسی اینترنت را برای آنهایی که توان مالی تامین هزینه ارتباط Wi-Fi یا دیتای موبایل را ندارند، فراهم کرد. به علاوه این شبکه امکان ارتباط برای تماس های اضطراری و برقراری ارتباط در مدت زمانی که شرکت های مخابراتی برجک های مخابراتی آسیب دیده خود در اثر سوانح را تعمیر می کنند هم دارد. با این همه، ایراد بزرگ این شیوه در پهنای باند و دامنه محدود پوشش آن است. به عنوان مثال هر شبکه محلی می تواند به صورت همزمان در هر لحظه تنها به 150 کاربر سرویس دهد.

منابع

مقاله علمی و آموزشی «چگونه اینترنت مقاوم در برابر حوادث بسازیم؟»، نتیجه ی تحقیق و پژوهش، گردآوری، ترجمه و نگارش هیئت تحریریه پورتال یو سی (شما می توانید) می باشد. در این راستا مقاله وب سایت Popular Mechanics ترجمه شده توسط محمدحسین جهان پناه از مجله دانستنیها، به عنوان منبع اصلی مورد استفاده قرار گرفته است.