آیا واقعاً می‌شود افراد را هیپنوتیزم کرد؟
بله؛ البته نه آنطور که احتمالاً شما فکر می‌کنید. خواب مصنوعی یا هیپنوتیزم، فرآیندی است که طی آن هوشیاری شخص نسبت به افکار خودآگاه و بازداری احساسی‌اش کاهش پیدا می‌کند و در مقابل پیشنهادها راغب‌تر می‌شود. تغییرات فعالیت عصبی مغز می‌تواند درک و احساسات سوژه‌ها را تغییر دهد و آنها را قادر کند افکارشان را متمرکز و حواس پرتی‌شان را پالایش کنند.
یکی از نواحی کلیدی مغز که در این حالت تغییر یافته درگیر است، قشر پیشانی است. تغییر عملکرد آن تجربیات عینی فرد را از واقعیت تحریف می‌کند. پردازش‌های شناختی را تغییر می‌دهد و سبب می‌شود اعمال اختیاری بدون اراده هوشیارانه فرد انجام شود. دیگر نواحی مغز که در این حالت تغییر یافته درگیر هستند، یکی قشر آهیانه‌ای است که می‌تواند درک فرد را از زمان و مکان مختل کند. دیگری تالاموس است که می‌تواند این حس را به سوژه القاء کند که در دنیایی کاملاً متعلق به خود حضور دارد. همچنین دستگاه فعال کننده مشبک (RAS) است که اطلاعات حسی را از دنیای پیرامون دریافت و تعیین می‌کند کدام یک بااهمیت و کدام یک بی‌اهمیت هستند. به این ترتیب، مانع از سرریز حسی ما می‌شود.
هیپنوتیزم‌های بالینی برای درمان هر دو نوع مشکلات روانی و جسمانی استفاده می شود. مثلاً برای کاهش درد افرادی که دچار سوختگی‌های شَدید شده‌اند. یا زنانی که درد زایمان زیادی دارند و تسکین درد بیماران سرطانی که شیمی درمانی می‌کنند.
افرادی که هیپنوتیزم می‌شوند، همان توانایی‌های جسمی و روحی عادی خودشان را دارند. آنها نه قدرت‌هایی مافوق بشری برای انجام کارهای خارق‌العاده دارند و نه می‌توان مجبورشان کرد رخدادهایی مانند خاطرات شیرخوارگی‌شان را به یاد بیاورند. زیرا هرگز چنین خاطراتی را حفظ نکرده‌اند.
