چرا عطارد و زهره قمر ندارند؟

سیاره ها معمولاً اطراف شان فضایی دارند که اجسام در حال چرخش می توانند از نظر گرانشی، جذب آن شوند. ابعاد این فضا که به خاطر نام کاشف آن «هیل کره» (Hill sphere) نام گرفته، به میزان جرم یک سیاره در مقایسه با خورشید و فاصله اش با این ستاره بستگی دارد. هر جرمی که دور یک سیاره می چرخد باید در محدوده کره هیل قرار بگیرد اما برای اینکه به مدار پایداری برسد باید در فضایی کمتر از یک سوم شعاع هیل حرکت کند. بنابراین در کل ما انتظار داریم که همه ماه ها در فضای یک سومی شعاع هیل کره بچرخند.

اندازه هیل کره زهره تقریباً با زمین برابر است؛ این دو سیاره جرم مشابه و فاصله مشابهی از خورشید دارند. شعاع هیل برای زمین با توجه به جرم و فاصله اش از خورشید 1.5 میلیون کیلومتر است. هر جرمی در فاصله ای کمتر از این از زمین با گذشت زمان در مدار زمین قرار می گیرد و اگر در فاصله ای بیشتر از این باشد رفته رفته در مدار دور خورشید می چرخد. این فضا برای عطارد 0.1753 و برای زهره حدود یک میلیون کیلومتر است.

در مورد عطارد به نظر می رسد با توجه به محدود بودن هیل کره طبیعی است که فضایی برای پایداری اجرام باقی نمی ماند و اگر چنین فضایی هم وجود داشته باشد به دلیل فعل و انفعالات جزر و مدی به سرعت در این سیاره سقوط می کند. برای زهره هم باز فضای هیل کره محدود است و این راز نبود قمر در اطراف عطارد و زهره است.

درباره زهره این احتمال وجود دارد که شاید قمری در اطراف آن وجود داشته اما با این سیاره برخورد کرده است. در واقع اینطور فکر می شود که برخورد زهره با قمرش برخوردی تصادفی در ابعادی شبیه مریخ و زمین بوده است و زهره ای که ما اکنون می بینیم، تکه نجات یافته زهره از آن برخورد است.