دایناسورها چقدر بدشانس بودند؟
66 میلیون سال پیش، سیارکی به قطر حدود 10 کیلومتر به چیکسولوب در مکزیک برخورد کرد و انقراض دو سوم از موجودات زنده دوره کرتاسه از جمله دایناسورهای عظیم‌الجثه را رقم زد. به گزارش پورتال یو سی (شما می توانید)، پژوهشگران دانشگاه توهوکو در ژاپن نشان داده‌اند که اگر این سیارک به جای دیگری از زمین برخورد می‌کرد، انقراض موجودات در این حد اتفاق نمی‌افتاد.
انقراض چگونه رخ داد؟
انقراض گسترده پس از آتش‌سوزی اولیه آغاز شد. زمانی که مقادیر عظیمی از سنگ‌های تبخیر شده و گرد و غبار به آسمان برخاست، نور خورشید را سد کرد و در پدیده‌ای که به زمستان اتمی معروف شده، فتوسنتز و زندگی گیاهان را مختل کرد. بدین‌سان، چرخه غذایی زمین فرو ریخت و موجودات یکی پس از دیگری تلف شدند.
پژوهشگران چه کرده‌اند؟
پژوهشگران حدس زدند که شدت تغییرات اقلیمی با نوع موادی که به آسمان برخاسته‌اند و در نتیجه موقعیت برخورد سیارک ارتباط داشته باشد. آنها نشان دادند مناطقی که سطح بیشتری از مواد رسوبی آلی دارند، غبار بیشتری در جو پراکنده می‌کنند و زمین را بیشتر خنک می‌کنند.
به چه نتیجه‌ای رسیدند؟
مدلسازی‌ها نشان داد که با آزاد شدن رسوبات از سنگ‌های غنی از هیدروکربن چیکسولوب، زمین بطور میانگین بین 8 تا 11 درجه سلسیوس سرد شد. این کاهش دما روی خشکی به 17 درجه سلسیوس و تا عمق 50 متری آب‌ها تا 5 تا 7 درجه سلسیوس رسید. میزان بارندگی روی خشکی هم بین 70 تا 85 درصد کاهش پیدا کرد تا آخرین انقراض بزرگ روی زمین رقم بخورد. جالب‌تر اینکه مدلسازی‌ها نشان داد در آن زمان تنها 13 درصد از سطح زمین دارای چنین ساختاری بود و اگر سیارک به آن 87 درصد دیگر از مناطق می‌خورد، فرگشت روی زمین احتمالاً مسیر دیگری را طی می‌کرد.
