پارکینسون

بیماری پارکینسون (Parkinson’s Disease) یا PD، برای اولین بار توسط دانشمند بریتانیایی دکتر جیمز پارکینسون در قرن 19 توصیف گشت، به همین خاطر نام بیماری از نام ایشان برگرفته شد.

پارکینسون همان لرزش در وضعیت استراحت می باشد، که از دسته بیماری های مغز و اعصاب است. شیوع آن بیشتر در مردان و در سنین 55 تا 65 سال است، اما در جوانان و بانوان هم دیده می شود. نسبت شیوع آن در مردان و زنان 2 به 1 است، همچنین شیوع بیماری در تمام مناطق دنیا بطور یکسان می باشد. از هر 500 نفر یک نفر به پارکینسون مبتلا می گردد.

بعد از آلزایمر، شایع ترین بیماری مخرب اعصاب به حساب می آید. پارکینسون بیماری مزمن و پیشرونده ای است، بطورکلی این بیماری بر اثر از بین رفتن سلول های ترشح کننده دوپامین، که یک انتقال دهنده عصبی است، رخ می دهد. افزایش نسبت استیل کولین به دوپامین در غده های قاعده ای مغز موجب علائم پارکینسونیزم می شود.

اگر 80 درصد سلول های ترشح کننده دوپامین از بین بروند، علامت های پارکینسون پدیدار می شوند. چهار علامت کلاسیک این بیماری شامل لرزش، لختی عضلات، کندی حرکات و اختلال وضعیتی می باشد. لرزش اولین علامت بیماری بوده و در ابتدای بیماری معمولاً یک طرفه می باشد. لرزش دست هنگام پول شمردن بوده و بیشتر انگشت شصت و اشاره درگیر شده و در زمان استراحت دیده می شود.