بیماری آلزایمر

زمانی که سن بالا می‌رود، مغز تمایل به جمع شدن دارد اما به صورت طبیعی در سن بالا تعداد چشمگیری از نورون‌ها از دست نمی‌رود. در بیماری آلزایمر پلاکت‌های غیر عادی پروتئین، داخل و اطراف سلول‌های مغز ساخته می‌شود که منجر به از دست دادن نورون‌ها و سیناپس‌ها می‌شود.

بیشتر مواقع، ساختارهایی از مغز که با حافظه عجین شده‌اند (مانند هیپوکامپ) اول از همه آسیب می‌بینند. در حالی که بیماری پیشرفت می‌کند، زبان، رفتار و گفتار همه تحت تاثیر قرار می‌گیرد. مرگ نورون‌ها در کورتکس (لایه بیرونی مغز) منجر به از دست دادن حافظه بلندمدت می‌شود. جالب است بدانید توانایی یک فرد برای خواندن یا نواختن یک ساز موسیقی در اعماق مغز انسان ذخیره شده‌اند و این اتصالات به نظر برای مدت زیادی نگه داشته می‌شوند.

در موارد نادری در بیماری آلزایمر، بیمار ممکن است مشکلی با حافظه‌اش نداشته باشد اما بینایی‌شان تحت تاثیر قرار بگیرد. این نوع آلزایمر جریان خون شریان مغزی خلفی (PCA) نامیده می‌شود و باعث زوال سلول‌ها در پشت کورتکس می‌شود. لوب پس‌سری، مرکز فرآوری دیداری در مغز، در این قسمت قرار دارد، در نتیجه بینایی تحت تاثیر قرار می‌گیرد. کسانی که از PCA رنج می‌برند ممکن است در صورتی که بخش‌هایی از لوب‌های آهیانه‌ای تحت تاثیر قرار گرفته باشد، از هوشیاری فضایی/فاصله‌ای نیز رنج ببرند.

درمان‌هایی برای مدیریت نشانه‌ها یا کند کردن روند آلزایمر وجود دارد اما تاکنون علاج قطعی برای آن موجود نیست.