چگونه زیردریایی در زیر آب می‌ماند؟

اینکه می‌بینید زیردریایی به اعماق آب فرو می‌رود یا از قعر دریا بالا می‌آید، بر یک مبنای بسیار ساده استوار است.

بیشتر زیردریایی‌های امروزی دارای دو بدنه می‌باشند: 1) بدنه داخلی و 2) بدنه خارجی.

در میان این دو بدنه، مخزن‌هایی به صورت صدف جای دارند که در آنها آب یا هوا برای سنگین یا سبک کردن وزن زیردریایی‌ها پُر می‌شود. وقتی که زیردریایی می‌خواهد در آب فرو برود، شیرهای بزرگ آن را باز می‌کنند، شیرهایی که به نام «کینگستن» معروف هستند و در زیر مخزن‌ها قرار گرفته‌اند.

به این ترتیب، آب وارد مخزن‌ها می‌شود و در ضمن، هوای موجود در آنها را از راه هواکش‌ها تخلیه می‌کنند. این هواکش‌ها در بالای مخزن‌ها قرار دارند. هنگامی که آب به این صورت وارد مخزن‌ها می‌شود، زیردریایی نیز سنگین خواهد شد و به اعماق آب فرو خواهد رفت. سپس وقتی که بخواهد از اعماق آب دریا بالا بیاید، ابتدا هواکش‌ها را می‌بندند و با دستگاهی هوا را چنان با فشار وارد مخزن‌ها می‌کنند که آب درون آنها از شیرهای کینگستن دوباره به بیرون رانده می‌شود. در این هنگام، زیردریایی سبک می‌شود و قادر خواهد بود که به آسانی سر از زیر آب بیرون بیاورد.

برای فرو بردن زیردریایی به زیر آب یا بر عکس، از چند سکان که افقی بر بدنه‌اش چسبیده‌اند، استفاده می‌شود. اما هنگامی که قرار است فقط به جلو حرکت کند، مانند یک کشتی معمولی فقط با یک سکان هدایت می‌شود.

در زیردریایی‌ها اتاقک‌های متعددی بوسیله کشیدن تیغه‌هایی عمود بر هم درست کرده‌اند. برای ورود و یا خروج از آنها، سرنشینان باید از میان درب‌هایی عبور کنند که محکم هستند و زود بسته می‌شوند. این درب‌ها طوری ساخته شده‌اند که آب به هیچ وجه نمی‌تواند از آنها به داخل اتاقک‌ها نفوذ کند.

علاوه بر این موضوع، زیردریایی به چند دریچه نجات و ریه‌های اطمینان مجهز شده است تا به هنگام بروز خطر بتوان از آنها استفاده کرد.

آیا زیردریایی چشم هم دارد؟

چشم زیردریایی «پریسکوپ» نام دارد و عبارت است از یک لوله بلند که در بدنه زیردریایی جای داده شده است. زمانی که لازم باشد، پریسکوپ را طوری در آب رها می‌کنند که سرش از زیر آب بیرون می‌آید.

سر پریسکوپ به چند منشور مجهز است که به کمک آنها شخصی که در پایین لوله نشسته، می‌تواند اشیایی را که روی سطح آب هستند، تماشا کند. با چرخاندن لوله پریسکوپ هم می‌توان افق سطح دریا را زیر نظر گرفت.

زیردریایی یک دستگاه گیرنده صدا هم دارد که صدای کشتی‌ها را از مسافت‌های دور می‌گیرد و در ضمن موقعیت‌شان را نیز تعیین می‌کند.

علاوه بر این موضوع، به رادار هم مجهز می‌باشد تا در کشف اجسام شناور بر سطح آب بکار آید.

در سال 1951 میلادی، دستور ساخت اولین زیردریایی اتمی جهان صادر گردید و سپس آن را در 22 ژوئیه (جولای) 1955 میلادی به آب انداختند. زیردریایی اتمی بیشتر از هر زیردریایی دیگری می‌تواند به اعماق آب دریا فرو بود. این زیردریایی می‌تواند در عمق 250 متری، تا چهل هزار کیلومتر مسافت را طی می‌کند بدون اینکه نیازی به لنگر انداختن داشته باشد.

منابع

1. کتاب به من بگو چرا و چگونه. نوشته آرکادی لئوکوم. ترجمه سعید درودی. انتشارات بهزاد. سال 1391.