چرا گیاه پنبه را فرزند آفتاب می نامند؟
مردم باستان گیاه پنبه را فرزند آفتاب می نامیدند؛ زیرا این گیاه فقط زیر پرتوهای گرم خورشید رشد می کند و شکوفا می شود. هرچه خورشید داغ تر باشد، الیاف پنبه، سفیدتر و محکم تر می شوند. گیاه پنبه برای رشد و نمو به نور خورشید، گرما و باران نیاز دارد. به همین جهت، پنبه اغلب در مناطق گرم و استوایی سراسر جهان رشد می کند.
بوته پنبه تا دو متر رشد می کند و گل های آن، پس از بارور شدن به غوزه تبدیل می شود. هر غوزه حاوی 30 دانه است که با کرک هایی پوشیده شده اند. غوزه ها پس از آنکه رشد کردند و رسیدند، شکافته می شوند. به این ترتیب انبوهی از الیاف پنبه نمایان می شود.
صنعت پنبه بزرگترین صنعت در صنایع نساجی است. این صنعت برای میلیون ها نفر در سراسر جهان کار ایجاد می کند. الیاف پنبه رایج ترین ماده برای تولید پوشاک است. ریسندگی پنبه بسیار آسان تر از الیاف دیگر است. الیاف پنبه برای ریسیده شدن به فراوری با مواد شیمیایی نیاز ندارند و می توان آنها را بدون هیچ آسیبی شست. فقط باید قبلاً آنها را از دانه هایشان جدا کرد.
افرادی که در زمینه صنعت پنبه کار می کنند، گاه به دلیل تنفس مداوم ذرات پنبه به بیماری های ریوی دچار می شوند.
حدود 20 نوع گیاه پنبه وجود دارد؛ اما فقط چهار نوع از آن کشت می شود، چین و پس از آن ایالات متحده آمریکا بزرگترین تولید کنندگان پنبه در جهان هستند. پنبه در کشورهای هند، پرو، روسیه، برزیل، مصر، پاکستان و دیگر نقاط گرمسیر و نیمه گرمسیر جهان کشت می شود. طول الیاف پنبه معمولاً بین دو تا چهار سانتیمتر متغیر است و گاه کمتر و یا بیشتر از این نیز می شود؛ با این حال، طول الیاف در 90 درصد تولیدات پنبه جهان در حد کوتاه و متوسط است. از الیاف پنبه برای تهیه پارچه، فرش، باند، صحافی کتاب و… استفاده می کنند.
از دانه های پنبه نیز روغن نباتی می گیرند. این روغن نه تنها کاربرد خوراکی دارد، بلکه از آن برای ساختن لوازم آرایش، رنگ ها و صابون ها نیز استفاده می شود. دانه ها پس از آنکه روغن آنها گرفته شد، به عنوان خوراک دام و کود مورد استفاده قرار می گیرند.
منابع
مقاله علمی و آموزشی «چرا گیاه پنبه را فرزند آفتاب می نامند؟»، نتیجه ی تحقیق و پژوهش، گردآوری، ترجمه و نگارش هیئت تحریریه علمی پورتال یو سی (شما می توانید) می باشد. در این راستا کتاب چرا، چطور، چگونه؟، نوشته ی دکتر سونیتا گوپتا و دکتر نینا آگراوال و ترجمه پریسا همایون روز و پریچهر همایون روز از موسسه نشر و تحقیقات ذکر، منتشر شده در تیر 1393 با شابک 978-964-307-221-6 به عنوان منبع اصلی مورد استفاده قرار گرفته است.
