کوهنوردی از چه زمان به صورت یک ورزش درآمده است؟

انسان ماقبل تاریخ در غارها زندگی می کرد. او اغلب برای آنکه خود را به غار محل سکونتش برساند مجبور بود از میان کوه ها و صخره ها عبور کند. ولی کوهنوردی حدود 100 سال پیش به شکل یک ورزش درآمد. البته هیچ مسابقه و رقابتی در این زمینه وجود ندارد.

معمولاً کوهنوردان با هم و گروهی از کوه ها بالا می روند تا امنیت بیشتری داشته باشند. هدف آنها رسیدن به قله کوه است. کوهنوردان هنگام بالا رفتن از صخره های خطرناک خود را با طناب به یکدیگر می بندند. رهبر گروه در جلو و سایرین پس از او از کوه بالا می روند. آنها از وسائل و تجهیزات خاصی استفاده می کنند و لباس های گرم و چکمه هایی که یخ شکن دارند، می پوشند.

به علاوه برای محافظت چشم ها از نور شدیدی که برف منعکس می کند، از عینک های ایمنی استفاده می کنند. هر تیم با طنابی به طول 40 متر حرکت می کند و فاصله هر یک از اعضای تیم با دیگری 6 متر است. علاوه بر این، کوهنوردان همراه خود کپسول اکسیژن، قطب نما، میخ کوهنوردی، تبر و… نیز حمل می کنند.

در واقع کوهنوردی از حدود سال 1949 میلادی به صورت یک ورزش پُرطرفدار درآمد. در 29 مه 1953 میلادی ادموند هیلاری (Sir Edmund Percival Hillary) اهل نیوزیلند و یک کوهنورد هندی به نام تن زینگ (Tenzing) به قله کوه اورست (مرتفع ترین کوه جهان) صعود کردند. آنها هنگام صعود مجبور بودند از ماسک های اکسیژن استفاده کنند؛ زیرا در ارتفاع زیاد به سبب رقیق بودن هوا تنفس به دشواری صورت می گیرد. این دو کوهنورد پرچم های انگلستان، هندوستان، نپال و سازمان ملل متحد را در قله ای که تا قبل از آن هیچ انسانی بر آن قدم نگذاشته بود، برافراشتند. در طول 5 سال پس از آن، 10 قله مرتفع دیگر جهان فتح شدند.

منابع

مقاله علمی و آموزشی «کوهنوردی از چه زمان به صورت یک ورزش درآمده است؟»، نتیجه ی تحقیق و پژوهش، گردآوری، ترجمه و نگارش هیئت تحریریه علمی پورتال یو سی (شما می توانید) می باشد. در این راستا کتاب چرا، چطور، چگونه؟، نوشته ی دکتر سونیتا گوپتا و دکتر نینا آگراوال و ترجمه پریسا همایون روز و پریچهر همایون روز از موسسه نشر و تحقیقات ذکر، منتشر شده در تیر ۱۳۹۳ با شابک ۹۷۸-۹۶۴-۳۰۷-۲۲۱-۶ به عنوان منبع اصلی مورد استفاده قرار گرفته است.