چگونه مانند جونینهو پرنامبوسانو ضربه ایستگاهی بزنیم؟

جونینهو پرنامبوسانو (Juninho Pernambucano) به عنوان یکی از بهترین کاشته زن های فوتبال شناخته می شود. هافبک سابق برزیلی در طول دوران بازی هایش، 77 بار از روی ضربه ایستگاهی موفق به گلزنی شد که 44 تا از آنها با پیراهن لیون بود.

ویژگی ضربات جونینهو تغییر مسیر ناگهانی توپ بود که کار دروازه بان را بسیار سخت می کرد. او در مصاحبه ای ویدئویی با روزنامه اکیپ راز این مهارت را بازگو کرده و آن را مدیون ساعات فراوان تمرین می داند.

در این مقاله شما می توانید رازهای بهترین کاشته زن جهان از زبان خودش را مطالعه کنید.

جونینهو می گوید: «در زندگی اعتقادی به شانس ندارم. فقط به تلاش و تمرین اعتقاد دارم. اگر کاری را دوست دارید باید از صمیم قلب برای آن تلاش کنید. تمرین زیاد کاری می کند که در لحظات حساس بازی ذهن و بدن شما می داند که باید چه کاری انجام دهد.»

رمی ورکوتر (Rémy Vercoutre) دروازه‌بان لیون که همراه این برزیلی در تمرین ضربات ایستگاهی بود، می گوید: «این کار برای او خیلی حساب شده بود. همیشه به وضعیت بدنش و مسافت دورخیزش دقت می کرد.»

جونینهو اضافه می کند: «تکرار زیاد به من اعتماد به نفس می داد. با خودم می گفتم اگر خیلی تمرین کنم، دلیلی ندارد موفق نشوم. وقتی در واسکودوگاما بازی می کردم یک بازیکن ثابت، ضربات ایستگاهی را نمی زد. چند بازیکن بودیم که تقریباً همسن بودیم، به هم احترام می گذاشتیم و ضربات را بین خودمان تقسیم می کردیم. وسط هفته که بازی نداشتیم، بعد از پایان تمرین تیم می ماندیم و تا وقتی هوا روشن بود، تمرین ضربات ایستگاهی می کردیم. گاهی لازم می شد که ما را از زمین بیرون کنند. این رویه برای من طبیعی بود. وقتی به لیون آمدم بازیکن خاصی ضربات ایستگاهی را نمی زد. من وسط هفته می ماندم و 30 تا 40 دقیقه این ضربات را تمرین می کردم.»

ورکوتر درباره تمرینات جونینهو در لیون می گوید: «در شروع ضرباتش نوسان زیادی داشت، ولی حس می کردیم که او این استعداد را دارد. بعد از مدت کوتاهی دقت ضربات او بالا رفت. مثلاً از 10 ضربه 8 تا در چهارچوب بود و 6 تا گل می شد. او فقط به این فکر می کرد که ضربه‌اش گل شود و در تمریناتش خیلی جدی بود. قبل و بعد از تمرین شوخی می کردیم، ولی در آن دقایق همه چیز جدی بود. انگار ما در یک مسابقه رسمی بودیم.»

جونینهو می گوید: «وقتی به لیون آمدم با مشکل غیر منتظره ای روبرو شدم. به هر ورزشگاهی می رفتیم، با یک توپ بازی می کردیم (در آن سال ها لیگ فرانسه از توپ رسمی استفاده نمی کرد). ما یک هفته با توپ های خودمان تمرین می کردیم و روز مسابقه با توپ جدیدی بازی انجام می شد. تصمیم گرفتیم با توپ حریف بعدی مان تمرین کنیم.»

ورکوتر اضافه می کند: «او دقت دیوانه واری به جزئیات داشت. او با ژوئل باتس (Joël Bats) – مربی دروازه‌بان های لیون – دروازه‌بان حریف را آنالیز می کرد. می دانست که او قد کوتاه یا قد بلند است! سریع است یا کُند؟ روی هوا بهتر است یا روی زمین؟ مسیر توپ را پیش بینی می کند یا نه؟ جوان است یا پیر؟ او بافت توپ را هم مطالعه می کرد. سبک است یا سنگین؟ بازتاب نور روی آن چطور است؟ زمین لغزنده است یا نه و می تواند از ریباند توپ استفاده کند؟ او استاد این کار بود و فکر همه‌ چیز را کرده بود.»

جونینهو توضیح می دهد که در جریان تمرین متوجه شد این جزئیات می تواند تاثیر بسیاری روی نتیجه نهایی داشته باشد: «ضربات مختلف را تمرین می کردم. با روی پا و داخل پا. اگر شدت ضربه زیاد بود و توپ بالا می رفت، دفعه بعد شدت آن را کم می کردم. یا بر عکس اگر ضربه برای دروازه‌بان شدت کافی نداشت، ضربه بعدی را محکم تر می زدم. وقتی زیاد تمرین کنید ملکه ذهن شما می شود، در اوج حساسیت بازی هم می توانید ضربه مناسب را انتخاب کنید. در یکی از تمرینات گرگوری کوپه (Grégory Coupet) گفت که مهار این ضربات تقریباً غیر ممکن است. اگر دروازه‌بان تلاش کند آن را بگیرد، کارش تمام است و فقط باید آن را دفع کند.»

ورکوتر می گوید: «دروازه‌بانانی که مقابل ضربات جونی قرار گرفته بودند، می گفتند حتی وقتی در مسیر توپ هستید، ممکن است تغییر جهت دهد. پاهای او کمی پرانتزی و کوتاه بود و خیلی محکم به توپ ضربه می زد. توپ مسیر حرکت مواجی داشت و حتی وقتی در مسیر توپ بودید، ممکن بود در آخرین لحظه تغییر مسیر دهد. او این را می دانست و از آن به خوبی استفاده می کرد.»

جونینهو درباره مسیر حرکت توپ در زمان ضرباتش اضافه می کند: «توپ هایی که کمتر پیچ می خوردند، تغییر جهت بیشتری داشتند. توپ هایی که بیشتر می چرخیدند در مسیر مشخصی حرکت می کردند و غافلگیری زیادی برای دروازه‌بان نداشت. پس خیلی مهم بود که به توپ کات ندهم. باید به زیر توپ ضربه می زدم که توپ اوج بگیرد و نزدیک دروازه فرود بیاید. رمز موفقیت تنها استعداد و تمرین زیاد بود. هیچ چیز دیگری وجود نداشت. باید حالت مناسب همیشه در ذهن تان باشد.»

ورکوتر که سال ها روی نیمکت لیون می نشست، می گوید: «او از تمام کسانی که در طول هفته در تمرینات به او کمک می کردند، تشکر می کرد. وقتی گل می زد حواسش بود که به سمت نیمکت بیاید و شادی اش را تقسیم کند. از ژوئل باتس تشکر می کرد و من را بغل می کرد. حالا که آمار فوق العاده او را می بینم، افتخار می کنم که با یکی از بهترین کاشته زن ها یا شاید بهترین کاشته زن تاریخ تمرین کردم.»