ساختار و ویژگی های بنیادی ماده، همواره یکی از پرسش های اصلی دانشمندان بوده است. از این لحاظ اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، سال های غافلگیر کننده و هیجان انگیزی برای فیزیکدانان بود. کشف تصادفی اشعه ایکس توسط رونتگن در سال 1895 باعث شد دانشمندی فرانسوی به تحقیقاتی بپردازد که بطور اتفاقی به کشف بزرگ دیگری منجر شد و دری جدید به سوی جهان ناشناخته درون ماده گشود. این دانشمند پیشتاز در کشف خاصیت رادیواکتیویته یا پرتوزایی، کسی نبود جز هانری بکرل.
زمانی که آنتوان هانری بکرل (Antoine Henri Becquerel) در سال 1852 در پاریس به دنیا آمد، شاید پیش بینی اینکه او یک دانشمند و فیزیکدان خواهد شد، چندان دشوار نبود. زیرا پدربزرگ او، آنتوان سزار بکرل و پدرش، الکساندر ادموند بکرل، هر دو فیزیکدانانی به نام بودند که در زمینه الکتریسیته و نور تحقیق می کردند.
پدربزرگ او از پیشگامان تحقیق در مورد الکتریسیته بود و در سال 1825 یک نوع گالوانومتر را برای اندازه گیری دقیق مقاومت الکتریکی اختراع کرد. او همچنین در سال 1829 نوعی باتری جریان ثابت را ابداع کرد.
این علائق به پسر او نیز منتقل شد. وقتی پدر هانری، 19 سال داشت، در تحقیقی مشترک با پدربزرگ هانری، موادی را کشف کرد که در اثر برخورد با نور خورشید جرقه تولید می کردند. این کشف که به تولید الکتریسیته در اثر تابش نور منجر می شد و به اثر فوتوولتائیک (Photovoltaic Effect) یا اثر بکرل نیز معروف است، مبنای فناوری سلول های خورشیدی فعلی است. ادموند بکرل تحقیقاتی را نیز در مورد مواد فسفرسانس انجام داد که پیگیری آن توسط پسرش به کشف پرتوزایی و دریافت جایزه نوبل منجر شد.
در این مقاله شما می توانید با فعالیت هانری بکرل در زمینه کشف پرتوزایی آشنا شوید.
(بیشتر…)