چارلز ریچارد درو: پدر بانک خون آمریکا

بیشتر انرژی ما صرف فائق آمدن بر محیط محدود کننده ای می شود که در آن زندگی می کنیم و این انرژی خیلی کمی برایمان باقی می گذارد تا چیزی خلق کنیم یا ایده نویی به وجود آوریم. با این حال هر زمان کسی بتواند با دستاوردی گرانبها از این زندان مصائب سیاه بگریزد، نه تنها برای خود آزادی بیشتری مهیا کرده، بلکه توانسته بخشی از دیوار بلند این زندان را نیز فرو بریزد. در نتیجه هدف هر دانشجوی علوم باید این باشد که با دستاورد ارزشمند خود لااقل یک یا دو آجر را از این دیوار بردارد.

بخشی از نامه دکتر چارلز ریچارد درو به خانم بیتز در سال 1947

زمانی که میلیون ها سرباز در سرتاسر اروپا در میدان های جنگ جان خود را از دست می دادند، نوآوری دکتر چارلز ریچارد درو (Charles Richard Drew) با ذخیره خون توانست جان بسیاری را نجات دهد. درو روشی را پایه گذاری کرد که در آن پلاسمای خون از سلول های خونی جدا و خشک می شد. او دریافت پلاسمای خون نسبت به خونی که حاوی سلول است، دوام بیشتری دارد و در نتیجه برای ذخیره سازی مناسب تر است. او توانست پلاسمایی را که از این روش بدست آورد برای استفاده دوباره در زمان مورد نیاز ذخیره کند. این روش را بعدها در رساله دکتری خود منتشر و مدرک دکتری خود را به عنوان اولین سیاه پوست از دانشگاه کلمبیا دریافت کرد. نوآوری دکتر درو در نهایت پایه های ایجاد بانک های خون را در ابعاد گسترده پی ریزی کرد.

چارلز ریچارد درو در 3 ژوئن 1904 در واشینگتن دی سی به دنیا آمد. او در دوران تحصیل خود، هم از نظر آکادمیک و هم در ورزش سرآمد بود و از کالج آمهرست در ماساچوست فارغ التحصیل شد. با ورودش به دانشگاه مک گیل به سرعت خود را به عنوان دانشجویی برتر در پزشکی ثابت کرد. چارلز درو تحقیقات خود را روی پلاسمای خون و انتقال آن به فرد دیگر در دانشگاه کلمبیا آغاز کرد و در آنجا بود که توانست کشف کند با جدا کردن سلول های قرمز خون از پلاسما می توان بیشتر از فساد آن جلوگیری کرد.

در این مقاله شما می توانید با دستاورد دکتر چارلز ریچارد درو آشنا شوید.

سیستمی که چارلز درو برای ذخیره خون تاسیس کرد پزشکی را متحول ساخت. در زمان جنگ جهانی دوم، درو در پروژه ای به نام «خون برای بریتانیا» سرپرستی تاسیس بانک خونی را برای کمک رسانی به مجروحان جنگی برعهده گرفت. گفته می شود که تیم آنها توانست بیش از 14500 نمونه پلاسما را به اروپا برساند. این بانک خون اولیه راه را برای بانک خون صلیب سرخ آمریکا، که درو خود اولین مدیر آن بود هموار کرد. در سال 1941 صلیب سرخ آمریکا تصمیم گرفت ایستگاه هایی جهت اهدای خون تاسیس کند تا برای نیروهای مسلح آمریکا پلاسما جمع آوری کند. با این حال، درو به نشانه نارضایتی با مشاهده رفتار نژادپرستانه نیروهای مسلح آمریکا که دریافت خون از آفریقایی – آمریکایی ها را در ابتدا رد کردند و سپس تنها برای استفاده دیگر سیاه پوستان می پذیرفتند، از سمت خود کناره گیری کرد.

درو ابداع دیگری نیز برای انتقال بهتر خون داشت؛ «ماشین حمل خون» کامیونی یخچال دار. این ابداع شهرت او را به عنوان پیشگام در این عرصه تا جایی رساند که وی را پدر بانک خون نامیدند.

در سال 1941 درو اولین آفریقایی – آمریکایی بود که به عنوان بازرس در هیئت جراحان آمریکایی مشغول بکار شد. او پس از جنگ کرسی جراحی دانشگاه هاروارد در واشینگتن دی سی را بدست آورد و بعدها برای زحماتش در عرصه پزشکی نشان اسپینگارن (Spingarn Medal) را از آن خود کرد. در سال 1950 او در پی یک تصادف رانندگی در شمال کارولینا جان سپرد.

انتقال خون

اولین بار در سال 1492 برای نجات جان پاپ اینوسنت هشتم خون سه پسربچه 10 ساله را به او خوراندند که در نهایت منجر به مرگ هر سه کودک و خود پاپ شد. کمتر از دو قرن پس از آن پزشک پادشاه فرانسه، خون یک گوسفند را به پسربچه ای 15 ساله منتقل کرد و پسربچه زنده ماند. در 1818 پزشکی بریتانیایی به نام جیمز بلاندل (James Blundell) اولین انتقال خون انسان به انسان را روی بیماری که خونریزی داخلی کرده بود انجام داد که البته بیمار پس از بهبودی کوتاه مدتی جان سپرد.

تا اواخر قرن 19 انتقال خون به دلیل جلوگیری از لخته شدن آن تنها از طریق انتقال مستقیم فرد به فرد ممکن بود. در اواخر این قرن تحت تاثیر کارهای جان برکستون هیکس (John Braxton Hicks) دانشمندان متوجه شدند که با اضافه کردن ماده ضد انعقاد خون و فریز کردن آن می توان برای چند ساعت از فساد خون جلوگیری کرد. برکستون هیکس از سدیم فسفات به این منظور استفاده کرد. با کشف گروه های خونی در اوایل قرن بیستم و تحت تاثیر جنگ های جهانی فرآیند انتقال خون و اهدای آن روندی نظام مند به خود گرفت. ماده ضد انعقاد استفاده شده در آن زمان سدیم سیترات بود.

در نهایت به سرپرستی دکتر چارلز ریچارد درو پروژه خون برای بریتانیا روش جدیدی را به وجود آورد که مبتنی بر جداسازی پلاسما از سلول های خونی بوسیله سانتریفیوژ بود. پس از آلودگی زدایی و خشک کردن پلاسما انتقال آنها راحت تر بود و خون دیرتر فاسد می شد. برای استفاده مجدد از این پلاسما کافی بود آب مقطر به آن افزود و سه دقیقه منتظر ماند. روش آنها نتیجه بسیار موفقیت آمیزی داشت.

منابع

مقاله علمی و آموزشی «چارلز ریچارد درو: پدر بانک خون آمریکا»، نتیجه ی تحقیق و پژوهش، گردآوری و نگارش هیئت تحریریه علمی پورتال یو سی (شما می توانید) می باشد. در این راستا مقاله بهاران فراهانی از مجله دانشمند، به عنوان منبع اصلی مورد استفاده قرار گرفته است.